^{Ju prezantojmë me rubrikën e re, Unpopular Opinion. Të gjitha kemi disa mendime që, nëse i themi me zë të lartë, na duket sikur do përfundojmë në burg. Jo sepse janë domosdoshmërisht të gabuara, por sepse janë…ndryshe. Nuk janë ato që shoqëria pret të dëgjojë, nuk janë të mbështetura nga masa dhe, mbi të gjitha, nuk janë të përshtatshme për t’u thënë në tavolinën e drekës me familjen. Këto janë ato mendime që i mbajmë për vete, i ndajmë vetëm me miqtë ose thjesht kafshojmë buzët për t’i mbajtur brenda. Unpopular opinions janë pikërisht ato mendime që shumica i konsideron të çuditshme, të guximshme ose thjesht të gabuara. Por jo çdo mendim që del jashtë rregullave është domosdoshmërisht i gabuar. Pra, ka ardhur koha të themi disa të vërteta jo aq të famshme.
Të nesërmen u zgjova e qetësuar si rrallëherë. Për herë të parë kuptova se sa e rëndësishme është hapësira personale edhe brenda një martese. Gjithmonë më është dukur se intimiteti ndërtohet duke ndarë çdo natë me dikë, por ndoshta, ai forcohet edhe duke dhënë hapësirë për veten.}

"Mbaj mend një ditë kur ndodhesha në një festë familjare dhe një tezja ime, gjithë krenari, më prezantoi nipin e saj të porsalindur (të paktën kështu dukej). Një grup njerëzish u mblodhën rreth karrocës dhe filluan refrenin klasik:

"O sa i bukur!"

"I lezetshmi i fisit!"

"Po si mund të jetë kaq perfekt?"

Unë hodha sytë brenda dhe... le të themi se nuk pashë një engjëll. Po, bebja ishte e vogël, e brishtë dhe e pafajshme, por gjithashtu kishte një ballë më të madh se i imi dhe disa rrudha të çuditshme në fytyrë.

Por unë e di rregullin e pashkruar: Nuk lejohet të mos thuash "sa i bukur"! Kështu që, i zënë ngushtë, dola me një nga frazat e mia të preferuara për situata të tilla:

"Sa fëmijë i veçantë!"

Një buzëqeshje e sforcuar, një tundje koke sikur po bëja një vlerësim serioz dhe ja ku shpëtova.

Por ja pyetja e madhe: Pse duhet të gënjejmë?

Seriozisht, pse kemi këtë presion social për të thënë që çdo fëmijë është një kryevepër estetike? Nuk ndodh me të rriturit. Kur takon një shok që nuk ke parë prej kohësh dhe ka bërë një zgjedhje të dyshimtë me modelin e flokëve, nuk je i detyruar ta quash "Brad Pitt-i shqiptar".

Por me bebet, shoqëria ka vendosur një kod të hekurt: "Gënje ose hesht përgjithmonë."

Le të jemi realistë: foshnjat sapo dalin në këtë botë kanë kaluar një proces traumatizues. Kanë qëndruar të palosur për muaj të tërë, pastaj dalin përmes një tuneli të ngushtë, të ngjeshur e të shtypur. A nuk është e logjikshme që shumica e tyre të mos duken tamam si një pikturë e Rilindjes Italiane?

Përveç kësaj, shumë bebe në muajt e parë duken si mini-bosë mafiozë që janë të lodhur nga jeta. Kjo s’do të thotë se nuk janë të mrekullueshëm në mënyrën e tyre! Vetëm se, e thënë thjesht, bukuria nuk është pika e tyre më e fortë në këtë fazë.

Kush vendosi që çdo fëmijë duhet të jetë i bukur?

Mendoj se është një kombinim i pritshmërive sociale dhe nevojës së prindërve për validim. Nëse një prind e ka kaluar 9 muaj duke pritur fëmijën e tij, normalisht që do të dëgjojë diçka pozitive. Dhe ne, si shoqëri e mirëedukuar në artin e shmangies, i japim atë që duan të dëgjojnë.

Por a nuk do ishte më e ndershme të kishim një qasje më realiste? Diçka si:

"Epo, do të bëhet një njeri i fortë!"

"Do të shohim kur t’i hapen më mirë tiparet!"

"Ka një fytyrë shumë... artistike!"

Në fund të fundit, pamja e foshnjës s’ka asnjë ndikim në atë se sa shumë do ta duam. E rëndësishme është që është i shëndetshëm, i lumtur dhe mbi të gjitha, i rrethuar nga njerëz që e duan pa kushte.

Pra, çfarë kemi mësuar?

Jo çdo fëmijë është i bukur dhe kjo është krejtësisht normale. Mund të shmangësh gënjeshtrat e mëdha me komplimente të zgjuara. Fëmijët nuk kanë nevojë të jenë të bukur që të jenë të mrekullueshëm. Dhe mbi të gjitha: le t’i lejojmë bebet të jenë “të shëmtuara” në paqe! Ato do të kenë gjithë jetën për të lulëzuar dhe nëse jo, ndoshta kanë personalitet…" - shkruar për Anabel nga një djalë i sinqertë.

Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.