"Nuk më pëlqen fare që ndonjëherë, madje shuuumë shpesh, nuk kam durim me mamin tim. Dhe kur them këtë, nuk e them si një fëmijë që qan se s’i blenë çokollatë. E them si vajzë në të 20-at, që ndjehet fajtore sa herë e kap veten duke i ngritur tonin, apo duke bërë atë heshtjen arrogante që të gjithë fëmijët e rritur e kanë në repertor. Unë. Unë, që e dua shumë, por që s’po ia dal të jem gjithmonë e sjellshme me të.
Dhe kjo më shkatërron.
Sepse ajo, mami im, është personi që më ka dhënë gjithçka. Por, në të njëjtën kohë, është edhe personi që më lodh më shumë emocionalisht. Sepse kur dalim bashkë, është sikur çdo moment duhet të kalojë me kujdes, me vigjilencë, me një sy që sheh përpara dhe një tjetër që kontrollon a po fillon të acarohet. A do inatoset në radhën e postës? A do shpërthejë në supermarket me një shitëse që “s’di të bëjë punën”? A do të thotë ndonjë gjë para të tjerëve që do të më mbulojë me turp, edhe pse do ta kaloj me një buzëqeshje?
Po, e pranoj. Kam frikë prej inatit të saj. Sepse kur shpërthen, nuk ka as mëshirë, as logjikë, as kufij. Dhe unë nuk dua të luftoj me mamin. Dua të dal me të dhe të ndjehem mirë. Por shpesh, ajo e bën të pamundur.
Më ka thënë vetë që, pas vdekjes së babit, ka ndryshuar shumë. “Jam bërë e ftohtë,” – më tha një ditë, – “nuk di çfarë të bëj vetëm, më mungon gjithçka.” Dhe më tregoi se për muaj të tërë s’dinte as ku të paguante faturat e muajit, se çdo gjë e kishte bërë babi. Dhe pastaj, e bëri babin fajtor pse nuk e kishte përgatitur për jetën.
Dhe unë nuk ia pranova këtë. Se ai ishte një burrë i butë, liberal, që do ta kishte mbështetur gjithmonë, po të donte të punonte. Nuk e bllokoi njeri – ajo thjesht nuk e pa të nevojshme. E shijoi jetën si zonjë. Dhe tani, që ka mbetur vetëm, kërkon fajtorin tek të tjerët.
Por e shoh që është vetëm dhe e dobët. E ndjej. Më tha se edhe motra dhe vëllezërit nuk e kërkojnë më. Shoqet i janë larguar një nga një. Dhe ajo gjithmonë thotë: “më kanë zili”, “janë ndryshe tani njerëzit”. Por unë e di që nuk është vetëm faji i të tjerëve. Më shumë është ajo mënyra e saj për të reaguar, ajo fjalë e nxituar që i del kur mërzitet, ajo pamundësi për të pranuar që ndonjëherë duhet edhe të lëshosh pe, të kërkosh falje.
Ndonjëherë mendoj: si ka mundësi që babi jetoi me të për 30 vjet? Si i përballoi të gjitha ato ulje-ngritje të saj, gjithë ato tensione që edhe sot na i hedh në ajër gjithë ditën? Ai më donte shumë. Ajo ma thotë shpesh. Madje më thotë që isha “vajza e babit”. Dhe e mbaj veten që të mos qaj. Sepse e ndiej mungesën e tij, jo vetëm si baba, por edhe si një ekuilibër që sot nuk ekziston më.
Unë e dua mamin tim. Përtej çdo gjëje. Por nuk më pëlqen ajo që është bërë. Nuk më pëlqen që shpesh ndihem sikur po kujdesem për një fëmijë kapriçoz, jo për një nënë. Dhe më rëndon faji. Sepse nuk dua të jem e ashpër me të. Nuk dua të mërzitem me të. Dhe prapë mërzitem.
Më ka shkuar ndërmend shpesh: “Po të kisha një motër, ndoshta do të ndihesha ndryshe.” Ndoshta do të mund ta ndaja këtë barrë. Ndoshta do të kishim qenë bashkë, në këtë lodhje të përbashkët me mamin. Ndoshta do të qeshnim me njëra-tjetrën pas ndonjë skene dramatike. Sepse vetëm një vajzë tjetër, vetëm një grua tjetër, e kupton çfarë do të thotë të duash dhe të urresh, njëkohësisht, një nënë që është gjithmonë aty, por asnjëherë s'është e lehtë.
Në fund të ditës, unë mërzitem me mamin sepse më prek aty ku jam më e ndjeshme. Dhe e di që edhe ajo nuk është mirë. E di që e ndjen boshllëkun e jetës pa babin. E di që ajo gjithashtu e urren veten për ato shpërthime. Por të dyja jemi të lodhura. Të pakujdesura. Të papërgatitura për njëra-tjetrën.
Ndoshta ka ardhur koha që të mos pres më që të ndryshojë. Por të mësoj si ta dua, ashtu siç është. Dhe nëse një ditë ajo vendos të kërkojë ndihmë – jo për mua, por për veten – atëherë do të jem aty. Do e çoj vetë. Do i mbaj çantën dhe dorën.
Sepse është mami. Dhe unë, sado që inatosem, prapë e dua. Shumë."
Shënim: Artikulli është përshtatur nga redaksia për qëllime editoriale dhe qartësie. Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.
