Nuk doja ta pranoja, por kisha humbur veten për atë. E doja aq shumë, sa i dhashë gjithë energjinë time dhe ai më transformoi në një përbindësh, në një të vdekur mes të gjallëve. Për çdo gjë e vija atë në plan të parë, gjithmonë para vetes time, derisa arrita në një pikë ku nuk po jetoja më jetën time, por në hijen e tij. Atij që nuk diti kurrë të më donte.
Nuk më tha asnjëherë një fjalë të ngrohtë, as kur qëndronim ulur në divan e kalonim ndonjë natë bashkë; nuk më përqafoi asnjëherë pranë vetes. Dhe thoshte se kështu i donte njerëzit ai, kështu e shprehte dashurinë: me ftohtësi. Por unë nuk u ndjeva ndonjëherë femër e dëshiruar nga ana e tij për kaq vite me radhë. I fala kohën, dashurinë, dhembshurinë, mirëkuptimin; i fala vetëbesim. Ishte ai Zot për mua, sikur qëllimi im i vetëm të ishte ta bëja atë të lumtur dhe jo veten time. As që e llogarisja më veten. Unë s’isha më aty. Ah, çfarë budallaqe kur e mendoj…
E çfarë fitova unë në fund? Asgjë përveç netëve pa gjumë, mendimeve që më rrotulloheshin në kokë, ankthit, depresionit, lotëve dhe ilaçeve. U mbylla si njeri, kërkoja defektin te vetja dhe nuk kisha sy e mendje të shikoja që defekti qëndronte tek ai. I lutesha për kohën, të më falte pak kohë nga vetja e tij sepse unë i falja çdo gjë timen. Dhe e bënte shumë rrallë, e atë pak që më jepte mua më dukej mjaftueshëm. Ç’budallaqe…
E shikoja që s'isha e njëjta. Pranë tij nuk shkëlqeja, vetëm venitesha gjithnjë e më shumë. M’u prish trupi, fytyra, flokët, shkëlqimi që kisha si femër, buzëqeshja; derisa në fund fare m’u prish edhe shpirti. Humba si femër. Nuk ishte më si më parë kur më shikonin dhe thoshin “Ah, sa femër e bukur!”; tani më thoshin “Po ç’të ka ngjarë, ç’je bërë kështu?” Por unë s’doja ta pranoja, s’doja ta pranoja derisa një natë, për ironi fati, pashë atë të ulur me dikë dhe truri filloi t’i fliste zemrës që kishte ardhur momenti të mendoja për veten sërish, të merrja frenat e vetes time.
Unë i isha lutur të dilnim, të takoheshim dhe merrja vetëm justifikime. Ku shkuan të gjitha ato sakrifica që bëra unë për të? Ku isha unë si femër? A mund ta detyrojmë dikë të na dojë? Jo, sigurisht që jo. Ne nuk mundemi. Dhe në fund ai thjesht më tha: “Faleminderit për çdo gjë, gjithmonë do kem respekt për ty.” Sikur unë të kisha nevojë për respekt e kaq mjaftonte për të. Por unë doja të më donte, dhe kjo gjë nuk qe kurrë e arritur.
Tani kam filluar të dua veten time më shumë dhe çdo gjë po më duket më e qetë, më e bukur. Unë nuk eci më në hijen e atij. Unë jam vetë zot i vetes sime dhe askush nuk ka të drejtë të më intimidojë mua dhe ndjenjën time. Padroni i vetes tënde je vetëm ti. Ti mund ta lartësosh ose ta zvogëlosh veten. Mos lejoni që nga dashuria të verboheni dhe të harroni veten. Në qoftë se ti do veten tënde, atëherë do të duan dhe të tjerët ty.
Faleminderit, Anabel.
- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].
-
-
Mes nesh: "Partnerit që s'diti të më dojë ashtu si kisha nevojë!"
27 Shtator, 15:15 -
Letër burrit gjysmë perfekt të jetës sime
1 Gusht, 15:28 -
Letër burrit tim që ende mendon se është heroi
23 Qershor, 10:38
