Ndiej nostalgji dhe prandaj dua të ta shkruaj këtë letër edhe pse ndoshta s’do ta lexosh kurrë. Le të jetë kjo letër akti i fundit i dashurisë sime për ty, para se të të lë të shkosh.
Ti ishe dashuria ime e parë. Ajo që vjen vrullshëm, plot pasion dhe që të bën të ndihesh sikur po fluturon në qiellin e shtatë. Derisa kupton që nuk do fluturosh përgjithmonë.
Dikur më admiroje, më bëre të besoj se dashuria është e pafajshme dhe e çiltër.
Por nuk zgjati shumë. Çdo ëndërr që thurëm u la në errësirë. Çdo premtim që ti bëre u harrua. Çdo ndjenjë filloi të kthehej në mpirje trupi dhe një ditë ti zgjodhe të largoheshe.
Zgjodhe të hidhje poshtë çdo gjë që kishim ndërtuar, zgjodhe të harroje se çfarë patëm dhe se sa më doje. Mbi të gjitha, zgjodhe një tjetër!
U lëndova, u theva dhe kuptova se si e njëjta qenie që të dhuroi dashuri mund të të japë kaq shumë dhimbje. Se si e njëjta gojë që dikur të thoshte “Të dashuroj”, tani thotë pa frikë që të urren, edhe pse nuk ke bërë asgjë.
Por pavarësisht se je fajtor, pavarësisht se tradhtove, unë nuk të urrej dot. E di shumë mirë që s’do mund të të urrej asnjëherë.
Tani është tepër vonë edhe pse je penduar. Por dije që të kam falur. Të kam falur me zemër. Me atë zemrën që dikur të dashuroi pafajësisht dhe që donte të kalonte jetën me ty. Atë zemrën që ti e more në pëllëmbë të dorës dhe më pas e hodhe në tokë dhe e shkele me këmbë.
Tani kam filluar të të harroj. Sepse kam kuptuar që atje jashtë është dikush që do më falë gjithçka që meritoj. Gjithçka që ti premtove, por nuk e bëre.
Do të të mbyll në një cep të zemrës dhe do të të mbaj aty përgjithmonë. Si dashurinë e parë, si një kujtim të mirë, dhe s’do të të kujtoj për të këqijat që më ke bërë.
Por shpresoj të ma ndjesh mungesën, dashurinë, përkushtimin dhe çdo gjë që të fala. Por dije që ishe ti që e shkatërrove.
Do të të shoh nga larg e do kujtoj me nostalgji se si gjeta tek ti një vend të ngrohtë. Një vend që nuk e dija që do më fuste në errësirë.
Të uroj më të mirat, të uroj të gjesh dikë si vetja dhe të jesh i lumtur. Nuk do hakmerrem, sepse të kam lënë në dorë të Zotit dhe mendoj se Ai ka shkruar çdo gjë.
Nga mrekullia e jetës tënde (sepse të tillë më quaje ti), të lutem bëhu versioni më i mirë i vetes për atë tjetrën që do kesh në krah.
Lamtumirë, A.
- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].
