Letër për babin tim
Babi im i dashur,
Nuk e di nga t’ia filloj, sepse ka disa ndjenja që nuk përkufizohen dot me fjalë. Ka dashuri që nuk ka nevojë për zë, që kuptohet vetëm me një shikim, me një përqafim, me një kujtim të vogël që mbetet përgjithmonë në zemër. Njëra prej tyre është dashuria ime për ty.
Kur mendoj për fëmijërinë time, gjithmonë të shoh ty aty, si një hije e bukur mbrojtjeje që më ndiqte kudo. Ti ishe forca që më bëri të ndihesha e sigurt edhe kur bota më dukej e madhe dhe e frikshme. Ti ishe ai që më mbaje dorën kur kisha frikë, që më ngrije lart kur më dukej sikur s’do arrija dot. Dhe edhe sot, kur jam rritur e jetoj ditë të tjera, dora jote është ende aty në zemrën time, duke më dhënë forcë pa folur fare.
Ti më ke mësuar se si të jem njeri i fortë, por edhe e mirë. Më ke mësuar të mos dorëzohem, të mos lëndoj të tjerët, të mos harroj kurrë kush jam. Më ke mësuar se respekti nuk fitohet me zë të lartë, por me zemër të pastër. Dhe se dashuria më e vërtetë nuk është ajo që tregohet me fjalë, por ajo që ndihet në heshtje si e jotja.
Më kujtohen netët kur qëndroje zgjuar vetëm që unë të mos ndihesha vetëm. Më kujtohen ditët kur punoje pa pushim, vetëm që të mos më mungonte asgjë. Nuk e kuptoja atëherë sa shumë lodhje fshihje pas asaj buzëqeshjeje të butë. Tani që jam rritur, e ndiej në shpirt peshën e çdo sakrifice që ke bërë për mua. Dhe ndonjëherë, ndiej faj që s’kam ditur si të ta them më shpesh: faleminderit, babi.
Faleminderit që ke qenë gjithmonë i duruar, edhe kur unë s’e kam merituar.
Faleminderit që më ke dashur edhe kur s’kam qenë perfekte.
Faleminderit që s’ke rreshtur kurrë së besuari tek unë.
Ka shumë njerëz në botë që flasin për heronjtë, por unë e di që heroi im nuk ka pelerinë. Ai quhet thjesht babi. Dhe është njeriu që ka ndërtuar botën time me duart e tij, me fjalët e buta, me zemrën që di vetëm të japë.
Sa herë që jeta më lodh, mjafton të kujtoj sytë e tu, ata sy që më kanë parë me dashuri të pastër që kur erdha në këtë botë. Më duket sikur çdo herë që më shikon, më thua: “Do të jesh mirë, bija ime.” Dhe vërtet jam. Sepse të kam ty.
Do doja ta dija si të ta kthej gjithë dashurinë që më ke dhënë, por s’ka asnjë mënyrë që mund ta barazojë. Ndoshta e vetmja mënyrë është të jem një njeri i mirë si ti. Të jem e drejtë, e ndershme, e fortë dhe e butë në shpirt. Dhe çdo herë që arrij diçka, dua që ta dish se e kam arritur sepse ti më mësove të mos dorëzohem.
Babi, unë jam dhe do jem gjithmonë “goca jote”, ajo që ti e mbaje për dore dhe i tregoje botën. Ndonjëherë mund të duket sikur jam rritur, por për ty dhe për zemrën time unë do mbetem përherë ajo vajzë që kërkon strehë te kraharori yt, që ndjen siguri vetëm kur dëgjon zërin tënd.
Të dua më shumë se sa mund ta përshkruaj.
Të dua për çdo gjë që je, për çdo gjë që ke bërë dhe për çdo gjë që nuk më the, por që e ndjeva.
Të dua sepse pa ty, s’do isha ajo që jam sot.
Me gjithë dashurinë që mund të mbajë një zemër,
Goca jote.
- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].
