E vetmja dashuri e imja,
E di që kjo letër ishte e papritur për ty, siç ka qenë gjithçka që ndodhi me jetët tona. E mistershme, e rrezikshme, pa orientim. Nuk di as vetë nëse po bëj gabim të të shkruaj ty pas kaq shumë kohësh, mbase nuk është gjëja më e duhur për t'u bërë. Më e duhura do ishte të harroheshim, të mos e kujtonim më kurrë njëri-tjetrin.
Por a mundet zemra të harrojë për kë rrahu më shpejt? Unë s'munda. Dhe, duke ditur që s'do mundem kurrë, vendosa të të shkruaj.
Pa ndonjë shpresë për ndryshim. Se unë fundin e di. Ashtu si dhe ti. Por ne të dy merituam pak më tepër. E meqë rrjedha e jetës refuzoi të na takonte në të njëjtat koordinata, le t’i vjedhim jetës ca çaste që nuk janë tonat. Sepse s'kemi ç'humbim më shumë.
S'di ta them sa shumë më mungon. Se ti bëre bashkë shumë pjesë të shpirtit tim, që të shpërndara ishin lënë në harresë. Por ti ike, dhe unë prapë u riktheva si dikur. U riktheva në vetveten e dikurshme, që aq shumë e urreja. Vetëm me ty unë munda të isha unë. Unë munda të dua veten. Dhe askush më parë s’më kishte bërë të ndihesha ashtu.
Kam frikë se më mungon jo vetëm ti. Më mungon dhe vetja kur isha me ty. Se pas teje, unë humba gjithçka që i kisha marrë jetës. I humba kaq shpejt. Diku duhej të kishim filluar.
Të kishim lënë gjurmët tona, në këtë jetë që shpejt kujtimet fshin.
Është hera e parë pas kaq shumë kohësh që të shkruaj ty, por jo hera e parë që shkruaj për ty. E unë vetëm për ty di të shkruaj. Të kisha premtuar që do shkruaja ndonjëherë gjëra të bukura për ne të dy. Nuk ishte e thënë! Në momentet më të lumtura tonat, isha e dehur nga prania jote dhe mendoja se kisha kohë sa deti për të shkruar. Sa isha gabuar!
Tashmë, më duhet të të jetoj veç me mall në kujtime. Unë e di që dhe ti më kujton mua. Mund të duket si egoiste, por në fakt është dëshmi se dashuritë e vërteta nuk vdesin. Disa prej tyre janë të dënuara të mos përjetohen gjatë, siç ishte kjo e jona.
Unë e kam pranuar që nuk do ketë më një vazhdimësi për ne. Dhe nuk di pse po të shkruaj.
Por më duket aq e padrejtë gjithçka. Dua kaq shumë të më thuash që ke vazhduar jetën tënde dhe je i lumtur. Sepse kam kuptuar që gjithë këtë kohë kam vuajtur më shumë për dhimbjen tënde se për veten.
Të di që je i lumtur, që më ke harruar, ose që emri im s’të ngjall më kujtime kur e dëgjon; e di që do jetë e dhimbshme për mua, por do lumturohem për ty. Do më dhembë se si munde të më harroje, por në fund do buzëqesh që ti ia ke dalë të ndërtosh një jetë të bukur për veten. Këtu të paktën do ndieja pakëz drejtësi për dashurinë tonë. Mbase, kështu do mësoj dhe unë të ndërtoj një tjetër jetë.
Mendimi që unë mund të jem e lumtur dhe ti të vuash për dashurinë tonë më torturon çdo çast, ndaj s'kam mundur as të mendoj për dikë tjetër përpos teje. Ndaj, të lutem, ose më harro, ose rikthehemi dhe një herë pa menduar për askënd tjetër veç nesh, se po mbytem në heshtje. Dhe kam shumë frikë.
Kam aq frikë se mos do të të takoj ndonjëherë rastësisht, kur ti dhe unë të kemi vazhduar jetët tona. Kur të jetë aq vonë për ne të dy. Vazhdoj të të dua si më parë. Humbëm në gjurmët e dashurisë sonë që tashmë vetëm dhemb.
Unë meritoj ta them përsëri, dhe ti meriton ta dëgjosh si për herë të parë:
"Nëse dashuria jonë do mund të na shpëtonte, unë dhe ti do jetonim përgjithmonë."
- Shkruar për Anabel nga një vajzë anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].
