I dashur Barboncino,
Nuk e di nëse do ta lexosh ndonjëherë këtë letër, por më duhet ta shkruaj. Jo për të marrë përgjigje, por për të nxjerrë gjithë këtë dhimbje që më mban peng që kur ike.
Jo thjesht ike… por më mbylle çdo derë. Më le pa një fjalë. Pa sqarim. Pa mundësinë për të të thënë si ndihesha. Dhe kjo… më copëtoi.
Më the në një moment shumë të bukur mes nesh:
“Do ta mbush barkun plot me beba.”
Nuk e harroj kurrë. Më le të ëndërroja një të ardhme. Të besoja se ti ishe partneri i jetës sime. Dhe për pak kohë… u ndjeva vërtet e lumtur. U ndjeva e dashuruar. U ndjeva e zgjedhur.
Por tani jam vetëm. E mbetur në mes të kujtimeve, me sytë e mbushur me lot dhe një shpirt bosh.
Çdo ditë zgjohem me mall. Çdo natë fle me mungesën tënde. Dhe gjatë ditës… mundohem të gjej një shenjë tënden në çdo cep, në çdo makinë që kalon, në çdo detaj të vogël që dikur e ndanim bashkë.
Unë nuk të doja për pak. Nuk isha aty për një lojë. Unë nuk do ta lëshoja kurrë dorën tënde.
Do të isha aty edhe në ditët më të këqija. Do të të doja edhe kur nuk do doje veten.
Sepse unë kështu dua – me gjithë zemër, me gjithë shpirt.
Tani më duket sikur s’do të mundem kurrë të lidhem me dikë tjetër.
Sikur askush nuk do të më prekë më në të njëjtën mënyrë.
Sikur zemra ime ka ngecur aty ku mbeti fjala pezull mes nesh.
Dhe unë… mbeta vetëm me lot.
E vërteta është që…
Do të doja të kthehemi.
Nuk e fsheh dot. E dua atë versionin tënd që më bëri të ndihem e veçantë. E dua dyshen tonë, para se gjithçka të shkatërrohej.
Nuk e di nëse ti më mendon, apo nëse ndjen ndonjë gjë për gjithë këtë që lamë pas… por unë nuk e kam mbyllur derën e shpirtit për ty.
Nëse ky është vërtet fundi, dije vetëm këtë: Ti kishe pranë një vajzë që të deshi si askush tjetër.
Dhe nëse nuk kthehesh më kurrë… ajo do të të ruajë si një kujtim të shenjtë. Me gjithë dhimbjen, me gjithë mungesën, por edhe me gjithë dashurinë që nuk ikën dot.
Mirupafshim, nëse nuk do të ketë kthim. Por nëse një ditë zemra jote kujton… unë jam këtu. E njëjta. E sinqertë. E vërtetë.
Barboncina jote. </3
- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].
-
"Faleminderit që je dashuria ime e parë!" - Për S., nga Ana
9 Tetor, 16:16 -
-
-
