"Nga jashtë, jeta ime duket funksionale. Kam një punë të mirë, rrogë të mirë, stabilitet. Rri në një qytet të Shqipërisë që s’është i përkryer, por më jep hapësirën time. S'jam varur më nga prindërit prej vitesh.
Por sot jam 27 vjeç dhe jam ende e virgjër. Dhe nuk është ndonjë vendim i ndritshëm moral. Nuk është as betim fetar, as ndonjë strategji për të “pritur atë të duhurin”. Është fakt. Është diçka që s’ka ndodhur dhe tani më peshon. Pse dreqin s'po ndodh?!
Jo sepse ndiej domosdoshmërisht mungesën e aktit fizik, por sepse më krijon ndjesinë e dështimit si grua. Si qenie që supozohet të ketë përjetuar një gamë përvojash që i japin trupit dhe mendjes të drejtën për të thënë “kam jetuar, më lumtë”. E unë nuk mund ta them fare me bindje këtë gjë.
E kam shmangur këtë temë për vite me radhë si me veten, si me të tjerët. Kam bërë shaka. Kam shpikur një version më të butë të realitetit për të kaluar bisedën me stil. Kam gënjyer çunat me të cilët kam dalë. Kam thënë “nuk kam pasur kohë”, “jam fokusuar te vetja”, “nuk më pëlqejnë marrëdhëniet sipërfaqësore”. Të gjitha janë gjysmë të vërteta. Por e vërteta e plotë është se nuk më ka ndodhur. Dhe tani, në këtë moshë, nuk jam më e sigurt nëse do më ndodhë ndonjëherë.
Shoqet e mia flasin për marrëdhëniet e tyre si për eksperienca pune: 6 muaj, një vit, tre herë me të njëjtin. Gabime të një nate vere. Kurse unë? Unë sikur po rri në tribunë me biletë në dorë, pa guxim për të zbritur në fushë. Dhe nuk e di pse.
Ndonjëherë më duket vetja si një njeri i gabuar në trupin e duhur. Kam fytyrën e një vajze që të tjerët e quajnë “simpatike”, “të bukur në mënyrën e saj”. Por meshkujt nuk më shohin, ose ose, ndoshta nuk më shohin dot si partnere. Ose ndoshta unë nuk i lejoj. Ndoshta ka një energji mbrojtëse te unë që është kthyer në pengesë. Dhe në vend që të më mbrojë, më ka izoluar dhe po më vret.
Kam frikë se mos nuk qenka e shkruar për mua, sikur jam projekt i lënë përgjysmë, sikur vetëm unë dhe rruga e Ndroqit s'kemi për të parë ndonjëherë një ditë të bardhë, hahaha. Kam frikë se çdo vit që kalon, kjo pjesë e jetës sime ngurtësohet. Që do të vijë një moment ku dikush do të më pyesë, me një ndjenjë mëshire “Po si ka mundësi?”
Nuk do di ç’të them në ato raste. Dhe nuk di nëse më vjen më shumë turp nga vetë fakti, apo nga përpjekjet për ta mbuluar. Po, më duket sikur po dështoj. Edhe pse në CV-në time çdo gjë duket në rregull. Kam filluar të dyshoj nëse është e mundur që një grua të ketë gjithçka tjetër në rregull, por jo këtë.
Dakord, e di që kjo nuk më përkufizon. E di që nuk është ky thelbi i vlerës sime si njeri. Por në heshtje, çdo natë, kur mbyll laptopin dhe fik dritën, e ndiej si një boshllëk që nuk mbushet me arritje, as me lavdërime. Është një dhomë e errët ku nuk dua të hyj, por çdo ditë më afrohet më shumë.
S'e di a do ndryshojnë gjërat. Dhe nëse jo, i uroj vetes të gjej paqe dhe të mos më turpërojë më."
Shënim: Artikulli është përshtatur nga redaksia për qëllime editoriale dhe qartësie. Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.
-
Mes nesh: "U trondita kur kuptova se isha abuzuar në fëmijëri"
13 Qershor, 19:33 -
-
Mes nesh: "Pse s'flet askush për seksin pas kancerit?"
16 Maj, 18:04 -
-
